Die keer dat ik onzeker werd
Ik vertel tijdens workshops vaak hoe belangrijk het is om je publiek op voorhand te kennen. Ik weet dat. En toch zondig ik er ook tegen. En dan kom ik in de problemen.
Recent gaf ik een waterlezing. Het is een toffe show over een onderwerp waar bijna niemand iets over weet. Mensen poetsen hun tanden met het water uit hun kraan, maar hebben geen idee waar dat water vandaan komt.
Ik maakte de show op maat van een publiek dat geïnteresseerd is in de wereld om zich heen. Op het einde van de rit kijkt iedereen op een andere manier naar het water in zijn glas.
En toen kreeg ik de vraag of ik wou presenteren op een evenement georganiseerd door Vlakwa. Het Vlaams Kenniscentrum Water. Natuurlijk! Ik vroeg de organisatie verder niet naar het publiek, want ik dacht dat ik het wel begreep.
Toen kwam de dag van de presentatie zelf
Ik wachtte even buiten aan de zaal want blijkbaar was de hele groep nog bezig met een vergadering over watermanagement.
Toen begon het langzaam te dagen: de mensen in de zaal waren allemaal experten. En niet zomaar experten, het waren dé experten: het waren de bazen van drinkwaterbedrijven of onderzoekers die ik notabene had geïnterviewd voor mijn waterboek. Dit zijn de mensen die er samen voor zorgen dat er dag en nacht water uit jouw en mijn kraan blijft stromen.
En daar stond ik dan aan de andere kant van de deur, met mijn interessante presentatie over waar het water in je kraan vandaan komt.
Ik had mijn publiek fout ingeschat
Natuurlijk kon ik hen wel iets nieuws vertellen. Over interessante innovaties die ik tijdens de research voor mijn boek ontdekte bijvoorbeeld. Die staken zeker in mijn presentatie, maar de focus lag toch vooral op de vraag: ‘Waar komt het water in je kraan vandaan?’ Een vraag die de experten in de zaal met hun ogen toe konden beantwoorden.
En van die experten word je dan onzeker
Herken je dat gevoel? Je begint je af te vragen of het wel interessant genoeg is voor hen. Moet ik misschien meer nuanceren? Meer info geven? Tonen dat ik meer weet dan wat ik vertel? En was dat daar geen expert die afkeurend met zijn hoofd schudde?
Op dat moment is het belangrijk te beseffen dat die gevoelens grotendeels onterecht zijn. Het is een toffe presentatie die goed in elkaar zit. Ja, misschien was veel van wat ik vertelde al parate kennis bij dit publiek, maar dan kregen ze het toch gepresenteerd op een manier die ze niet gewoon waren. Ze leerden op zijn minst een communicatie-aanpak die ze kunnen meenemen naar hun eigen instellingen. En ik ben er zeker van dat ze ook af en toe verwonderd werden.
Mensen wáren na afloop enthousiast. En ik ook. Maar ja, na afloop heb ik natuurlijk makkelijk praten.
Vooraf voelde ik me vooral onzeker en het duwde me weer eens met de neus op de feiten: Ken je publiek, Toon. Dat is superbelangrijk.