Laat je tanden zien

De organisator kondigt de volgende spreker aan. De dame opent haar computer en start haar presentatie. Mijn zus heeft me ingelepeld dat de eerste indruk zo belangrijk is, omdat je die maar één keer kunt maken.

Ik kijk naar de vrouw en heb zin om de zaal te verlaten. Ze kijkt streng. Haar ogen hangen laag boven de jukbeenderen. Ik vermoed dat ze er geen zin in heeft.

Bij slide twee vertelt ze iets over zichzelf. Ze zegt dat ze extravert is, positief ingesteld en steeds zichzelf. Haar mondhoeken bewegen nauwelijks.

Wat een contrast met de vorige spreker. Die bekende vooraf dat hij nerveus was. Hij wist immers niet of hij zijn publiek nog iets nieuws zou kunnen bijbrengen. Ik zag dat hij er zin in had. Hij schudde subtiele grapjes en verrassende weetjes uit zijn mouw.

Het verschil? Terwijl de nerveuze spreker het publiek beloonde met talrijke glimlachen, krijgen we de tanden van de vrouw niet te zien. Ze zegt wel dat ze positief is ingesteld, maar ik zie het niet. En dus geloof ik haar niet. Wie kijkt er graag naar een boos gezicht? In de helft van de presentatie stap ik op.

Als je de volgende keer voor een publiek staat, denk eraan: toon je tanden!